Eens in de zoveel tijd is er een eerste keer: vorig zomer tufte ik voor het eerst een echte berg omhoog , ging ik in vrijwel hetzelfde tempo naar beneden. Afgelopen weekend reed ik mijn eerste wedstrijd op een piste en dan ook meteen het NK. Hoe moeilijk kan het helemaal zijn, dacht ik nog…

Op vrijdag stond, nadat ik jan en alleman had verzekerd van de gedachte dat ik een puntenkoers moest rijden, een afvalkoers op het programma. Ik had me niet heel goed ingelezen, want dan zou ik alleen maar zenuwachtig worden en bovendien was de afstand toch lang, dus een start oefenen was niet nodig. Ik ben altijd vroeg langs de baan te vinden, als ik moet rijden,want thuis loopt de spanning alleen maar op en de kunst afkijken kan in mijn geval ook helemaal geen kwaad. Zo zag ik Remo gaan voor de dood of de gladiolen. Het werd helaas de dood, maar ik vond het inspirerend en zei tegen mezelf: ik wil dit weekend rijden zoals Remo net deed, met lef. Niet achterin wachten tot ik uit het wiel gereden wordt, maar mezelf laten zien en kijken waar het schip strandt.

De afvalkoers dus, de wedstrijd kende een natuurlijk verloop, qua afvallingen. Ik durfde tot de 2e positie op te rukken, dat was voorin genoeg voor vandaag en moest helaas vroegtijdig het strijdtoneel verlaten: teveel angst tijdens deze eerste keer. Jammer, maar ik moet natuurlijk ook realistisch zijn: er rijden echte toppers rond, ik kom net kijken en wil hier vooral ervaring opdoen. Geen vrouw over boord dus, gewoon kop d’r veur en op naar morgen!

De zaterdag begint met een bezoekje aan Stouwdam: mijn materiaal is niet helemaal in orde en ik wil dit graag laten fixen, voor ik weer die arena in moet. Als ik bij de baan aankom blijkt het pauze te zijn en kan ik met mijn trainingsgenootjes spelenderwijs wat rondjes draaien, om een beetje in gesprek te komen met de toplaag, om het maar even zo te noemen. Conclusie: problemen met het frame zijn nog niet verholpen. Ik besluit ad hoc, een halfuurtje voor de start, mijn materiaal te wisselen.

Met hernieuwde zin en vertrouwen start ik mijn punten-afvalkoers. Nog nooit gereden, zoiets, dus ik ben vooral benieuwd. Vandaag besluit ik een Remo 2.0 te doen: ik ga gewoon op kop rijden, ik heb tenslotte niks te verliezen. Tot 2x toe lukt het me om de meute aan te voeren, geeft een goed gevoel. Helaas moet ik er bij de eerste de beste versnelling wel af. Daar hebben we meteen het heikele punt van het weekend te pakken: de versnellingen. Vorige week ben ik gevallen, tijdens het NK marathon en daar is mijn lijf helaas nog niet van hersteld. Echt aanzetten is behoorlijk pijnlijk, dus broez ik zo goed en kwaad als het gaat op 1 tempo door, tot ik de wedstrijd moet verlaten. Tevreden, 13e geklasseerd, niet verstijfd van angst, lef getoond, ik ben best wel blij!

Zondag rijden we op het wegparcours. Dit ligt mij toch een beetje beter dan die spannende piste. Er wordt regen voorspeld, dus ik heb de storm wielen mee naar de baan genomen, gelukkig blijken deze tijdens onze wedstrijd behoorlijk overbodig te zijn. Ook vandaag zijn er valpartijen van YVG-ers: Daphie gaat voor mijn neus onderuit, nadat anderen vrijdag en zaterdag de baan al van iets te dichtbij hebben gezien. Dit geeft me altijd een heel naar gevoel, omdat ik weet dat het pijn doet en nog meer pijn gaat doen de dagen die nog gaan komen. Getsie, ik houd van deze sport, maar die crashes maken het van tijd tot tijd toch echt vreselijk om aan te zien. Bij mij gaat gelukkig alles goed, of nou ja: ik weet me weer even op kop te nestelen en moet er weer af zodra er versneld wordt: tot zover niks nieuws.

Wat voor mij wel nieuw was: geen zenuwen, geen twijfel, gewoon doen! Gisteren was ik heel trots op het feit dat ik op kop had gereden. Vandaag ook hoor, maar dit is nu de 2e opvolgende wedstrijd, dus voor de volgende keer moet ik misschien mijn doelen bijstellen. Dat is toch een mooie conclusie.

De eerste keer dus, de eerste keer in een peloton op een piste: spannend, beangstigend, onwennig, ongemakkelijk, maar vooral gaaf. Kneitersgaaf!
Waarom kom ik daar nu pas achter, als junior A +++?!

Alle aanwezig YVG-ers en selectierijders + ouders: bedankt voor de gezelligheid, de ervaring en het mooi maken van dit toernooi.