YVG-er Remko Tamminga heeft afgelopen zaterdag een bijzondere prestatie geleverd: Hij reed de 11-stedentocht op skeelers. Lees hieronder zijn verslag van de dag waarop hij onderstaande route skeelerde:

Om 3.45.u. ging de wekker en na een goed ontbijt van Pannenkoeken een banaan en havermout ben ik in de auto gestapt op weg naar Bantega (zuidoost Friesland)
Bij de aankomst om 5.15.u. was het al aardig druk in de ontvangsthal waar je moest inschrijven. Na het inschrijven en 2 koppen koffie kon ik de skeelers onder binden en om 5.55.u. op naar de start. Om 6.00.u. gingen we met 115 rijders verdeeld over 2 pelotons van start .Het begon gelukkig al licht te worden en daardoor was de weg goed zichtbaar. Ik reed in het voorste peloton en de stemming zat er direct goed in en snel raak ik al wel aan de praat met andere rijders. Via Sloten reden we onder aan door Friesland heen richting Stavoren waar we na 41 km onze 1e stop hadden om even wat te eten en te drinken, we vervolgden onze tocht na 10 minuutjes . Met de zuidwesten wind in de rug en een klimmend zonnetje was het heerlijk rijden richting Hindelopen, Workum en Bolsward. Bij de aankomst in Bolsward hadden we onze 2e stop na 69 km. Ik was blij met deze korte stop omdat ik door verkeerde sokken nu al 5 blaren op mijn rechtervoet had gekregen en nu had ik mooi de tijd om daar even wat blarenpleisters op te plakken.

We gingen weer verder richting Harlingen en Franeker en vanaf daar richting Bartlehiem, waar ik werd ontvangen door mijn vrouw en dochter die waren daar met mijn zus en haar gezin heen gekomen om mij aan te moedigen .Dit was voor mij een hele verrassing want dat had ik niet verwacht.

De stop in Bartlehiem deed mij wel goed want ik was al aardig door mijn energie heen en door het slechte wegdek van de laatste 30 km voelden mijn voeten ook al best wel pijnlijk aan en ik had nog honderd kilometer voor de boeg. We reden verder naar Dokkum en vanaf daar weer richting Bartlehiem maar nu met de wind tegen en dat begon toch wel zwaar te worden want het werd ook steeds warmer. We hadden bij het tegeltjesbruggetje over de laatste stukje van de schaatsroute nog een korte stop en na een dikke kus van mijn vrouw en dochter reden we richting Leeuwarden. Het was voor mij nu wel afzien ik begon meer pijn te krijgen in mijn voeten en had het gevoel alsof mijn schoenen vol liepen met vocht uit mijn blaren en ook mijn rug en benen begonnen ook op te spelen maar ik moest door ik was er nog lang niet.
We reden vervolgens Leeuwarden binnen en vervolgden onze tocht over de ringweg en kwamen zo onder Leeuwarden bij Goutum uit en reden zo richting Sneek.

Vlak voor Sneek hadden we onze laatste stop waar we nog wat te eten en te drinken kregen. Ik was daar al helemaal kapot en kreeg bij het liggen op het gras erge kramp in mijn bovenbeen waardoor ik dacht dat ik niet meer verder kon rijden. Nog een paar minuten te gaan en ik moest weer op de been of ik moest mee in de bezemwagen. Dat laatste zag ik niet zitten en ben toch opgestaan en gaan rijden. Het was echt niet meer te doen maar ik moest en wilde verder . We reden verder door de binnenstad van Sneek waar allemaal klinkers liggen en wat zo zwaar reed en zo pijn deed aan mijn voeten dat ik afzakte achterin het peloton en even later enkele meters erachter reed. Ik dacht ik moet naar voren anders kom ik er niet meer bij maar het lukte niet meer totdat we vanaf de kant hard werden aangemoedigd door veel publiek. Hierdoor kreeg ik weer wat energie en kon weer bij het peloton komen en in het midden aanhaken. We reden verder naar IJlst wat voor ons toen de laatste van de 11 steden was. Vanuit IJlst reden we weer richting onze startplaats wat toen nog zo’n 30 km rijden was.

Deze laatste 30 kilometer waren zo slopend dat ik dacht op te moeten geven: ik kon niet meer en vroeg mijzelf steeds vaker af waarom ik hier aan begonnen was. Met een paar duwtjes in de rug van een mederijder kon ik weer voor in het peloton komen bij de laatste 15 km en het eind was in zicht. Het wegdek werd beter en ik wist dat ik het ging halen.  Wat er dan door je heen gaat is niet te beschrijven. De laatste 5 kilometer werden we vanaf de zijkanten van de weg toegejuicht en het was alsof alles vanzelf ging. Bij de finish in Bantega stonden honderden mensen ons op te wachten en werden we met veel geklap en gejuich binnen gehaald

.
Nu 5 dagen later ben ik weer zo goed als genezen van veel spierpijn en moeilijk lopen. Alleen mijn voeten zijn nog wat doof en opgezet maar dat moet even z’n tijd hebben. Ik heb er zeker geen spijt van dat ik heb meegedaan en ben heel blij dat ik het gehaald heb, al vraag ik me achteraf wel af hoe. Over 2 jaar als de tocht weer georganiseerd wordt ga ik ook zeker mee doen alleen ga ik dan meer trainen voor de lange afstand, wat ik nu niet heb gedaan. Al met al een hele mooie dag om nooit te vergeten en die ik ook voor geen goud had willen missen.

Remko Tamminga